دوری از غرور
اما وقتی این مزیت و نعمت عظمی را به دست آورد و لطف الهی بر او روشن و ثابت و آشکار گردید بایستی از غرور و خودپسندی و تکبر کناره‌گیری کند و این لطف را بهانۀ فخرفروشی قرار ندهد تا به وسیلۀ این فروتنی و تواضع و خشوع روز به روز بر منزلت و مرتبت او افزوده شود. این را یقین باید دانست که هر فردی از افراد بشر که به سوی خدا رود محال است او را برانند و دست رد بر سینه‌اش زنند. هرچه بیشتر به این سوی رود بیشتر از مزایای لطف سیراب می‌گردد و شایستۀ منقبت و بزرگداشت و تمجید خواهد شد. چنین شخص موفقی خواهد توانست دل خود را رفته رفته با انوار پاک ایمان زینت دهد و قلب را چون باغ ارم لطیف و پر از ریاحین عبیرآمیز سازد و آن را چون بوستانی آراسته با گلهای زیبا و عطرهای لطیف بیاراید و به این طریق صاحب قدر و مقامی خواهد شد. اما غرور خُردکننده است و باعث شکستن انسان می‌گردد و او را از پای درمی‌آورد.