ضعفای جامعه
هرچند با مقررات صحیحی که با موازین وحدت مقرون باشد دیگر درمانده و بیچاره‌ای باقی نخواهد ماند، معذلک اگر هم افرادی در اثر اشتباه و غفلت و یا عوامل دیگر دچار بیچارگی و آوارگی شوند، مردمان نیکو با احسان و لطف، کمک خود را نسبت به آنان بدون در نظر گرفتن ملیت و نژاد و رنگ و مذهب، بلکه صرفاً از نقطه نظر جامعه بشریت و وحدت عالمی دریغ نخواهند داشت و این کمک رایگان خواهد بود. یعنی به قصد گرفتن پاداش و اجر یا به انتظار تلافی نیست، بلکه در راه خدا و انسانیت و همبستگی وحدتی است که با همه دارند و چون چنین بستگی وجود دارد، کمکی که در اینجا مبذول دارند از جای دیگر یعنی از درون همین عالم وحدت، عکس‌العمل پاداش آن خواهد رسید و این معنی واقعی شعریست که می‌گوید:
| تو نیکی می‌کن و در دجله انداز | که ایزد در بیابانت دهد باز |