3. مهربانی
مهربانی همان محبت و عشقی است که قبلاً گفته شده است منتهی محبتی است که به تظاهر و جلوه در آمده است. انسان ممکن است نسبت به دیگری حتی زن و فرزند خود محبت داشته باشد ولی اگر آن را تظاهر نکند اثر لازم را نخواهد داشت، زیرا طرف به آن پی نمی‌برد. محبت بی‌تظاهر مثل برقی است که در باطری موجود است ولی آلتی به او متصل نشده که اثر وجودی خویش را نشان دهد. پس حتماً لازم است محبت تظاهر پیدا کند و به صورت فعل و عمل در آید. در این صورت نام آن مهربانی است.
دستور صحیح اخلاق حکم می‌کند که انسان محبت خود را تظاهر کند و به هر ترتیب ممکن است به طرف بفهماند تا او هم متقابلاً محبت وی را جواب دهد، دلسرد نشود و مأیوس نگردد. وقتی محبت تظاهر کرد و از طرف مقابل هم جلوه نمود، در اثر این تبادل، نیرو و قدرت می‌گیرد و مانند نوساناتی که بین دو قطب در جریان است محبت بین قطبین جاری می‌گردد و روز به روز وسعت می‌یابد.