هدف و غایت بشر
همان طور که همه مخلوقات دارای هدف و غایت نسبی هستند بشر نیز بدون مقصود نتواند بودن و زندگیش بیهوده و عبث نیست بلکه ترقی و تکامل و سیر معین نسبی را می‌پیماید که با نظم کامل هم چنان ادامه دارد. ذره‌ای از اعمال وی ضایع نمی‌شود و تمام کارهایش به قصد نیل به مراحل بعدی و تکامل نسبی خود می‌باشد. نه تنها بشر بلکه هیچ موجود، هیچ ماده و هیچ حرکت و عملی در جهان بدون مقصد نتواند بودن.
اگر قائل شویم در اصل نقصی وجود دارد چنین معنی می‌دهد که بگوئیم استغفرالله خدا ناقص است و نقصی برای او قائل شده‌ایم که باید بعداً تکمیل شود. در صورتی که خدا را کامل می‌دانیم و ناقص نیست. و اما نقص که بیان می‌کنیم برای کالبد بشر است که جسم مرتباً رشد و نمو می‌کند و ظروف حواس که محل تجلی روح است هرچه رو به نمو می‌رود از روح بیشتر استفاده می‌کند.