نصیب دنیایی
«مگر قرآن مجید نمی‌فرماید: ولاتنس نصیبک من الدنیا » (عنکبوت، 77 ) : بهره خود را از دنیا از یاد مبر. چه کسی انسان را تشویق به غم و غصه و گریه و پریشانی و رها کردن دنیا و دست کشیدن از لذّات و مسرّت‌های مشروع نموده است. چه کسی امر داده که ترشرو، درهم رفته و بدبین باشیم؟ آخر بگویید. در کتاب جامعه از اسفار تورات فصل سوم می‌گوید: «و نیز بخشش خداست که هر آدمی بخورد و بنوشد و از تمامی زحمت خود نیکویی بیند. »
در رساله منسیوس از آیین کنفوسیوس می‌گوید: « این فطرت است که بسیار نیرومند و بسیار بزرگ است. هرگاه آن را درست ارضاء کنند و زیانی بر آن نرسد بین زمین و آسمان را پر خواهد کرد. »
در رساله دهاماپادا از آیین بودا می‌گوید: « اگر کاری لازم است انجام داده شود پس آن را انجام دهید و آن را با نیرو و علاقه انجام دهید. خود را مثل یک جزیره قرار دهید. سخت بکوشید و عاقل باشید.»