وظیفه مسرت
حفظ محیط نشاط و مسرّت از وظایف آدمی است و یکی از راه‌های شکرگزاری وی است زیرا شکر به معنی قدردانی از نعمت است و کسی که شکر می‌کند دلیل این است که مبدایی را شناخته و خیر و محبت و نعمات آن مبدأ را بر طبق تشخیص خود قدردان است و می‌داند هرچه پیش آید به صلاح و خیر اوست و برای استفاده از نعمت، روح شادمان و خوشبینی لازم است نه روح مغموم و بدبین. بنابراین وظیفه هر بشری است که محیط مسرّت را حفظ کند، خوشرو باشد، خوشبین باشد، خنده‌رو و متبسم باشد، از هرچه موجب غصه و غم و ناراحتی است خودداری کند و تخم پاکیزه و گل معطّر نشاط را در اطراف خود پخش نماید تا همه از آن بهره برند و دیگران هم بانشاط شوند و در سایه این نشاط بهترین بهره‌برداری از نعمت‌های الهی برای همه میسر باشد و بداند که اگر در ظاهر غمی هست زودگذر است و لذت و شادمانی جایگزین آن خواهد شد.