قبول فشار به خاطر نتیجه

مسافری که می‌خواهد به یک شهر دوردست برود برای رسیدن به آنجا انواع و اقسام سختی‌ها را متحمل می‌شود. در صورتی که هدف خود را به طور روشن در مقابل خویش مجسم کند یعنی امید کافی به رسیدن به مقصد داشته باشد اهمیتی به خستگی‌های راه نمی‌دهد. شاعر شیرین‌سخن شادروان حافظ می‌فرماید:

این است که تمام ناراحتی‌ها را متحمل می‌شود ولی همیشه چشمش به سوی هدف است و نقطۀ امید را در مقابل می‌بیند. هرگاه که سختی‌ها و نومیدی‌ها به او فشار می‌آورد به طوری که می‌خواهد به کلی او را از پای درآورد آن نقطۀ تابان مقصود و هدف دست او را می‌گیرد و بلند می‌کند و دوباره به راه می‌اندازد. چنین کسی به مطلوب خواهد رسید همان طور که بسیاری از مردمان مصمم رسیده‌اند.

مردان خداشناس و متوکل و مؤمن به الطاف الهی نیز چنین بوده و هستند و نور تابان امید به رحمت‌های یزدانی دائماً جلو راهشان را روشن می‌کند و اینان با ایمان به خدا اهمیتی به سختی‌ها نمی‌دهند و هیچ مانع و رادعی هرچند قوی باشد نمی‌تواند مانع رهروی آنها گردد و می‌دانند که سختی و گرفتاری تمام می‌شود و به مطلوب خواهند رسید.  

• دیدگاه ها