یاد خداوند
زحمات و سختی‌های انسان برای آن است که به یاد خدا باشد و از یاد خدا خارج نشود و هروقت که خواست از این طریق جدا گردد دوباره به راه مستقیم بیاید، مثل عقربه مغناطیسی که هرچه آن را منحرف سازند دوباره به آن سوی که باید، متوجه خواهد شد.
اگر انسان توانست در همۀ حالات آن طور که در زمان گرفتاری و ناراحتی به سوی خدا می‌رود و متوجه خداست رو به خدا باشد و به یاد او به سر برد همیشه راحت خواهد بود والا آنقدر بار بر او می‌نهند تا درست مطیع باشد و به دنبال سرنوشت برود.
یکی از فلسفۀ عبادات این است که بشر در هر حال به یاد خدا باشد تا توجه او به خداوند و حقیقت جلب شده و از بسیاری مضیقه‌ها که برای اجبار او به این کار است معاف بماند. پس در حقیقت عبادت تمرین و تمرکز قوای دماغی و روحی برای توجه به خدای خود و خداشناسی است.