چارۀ وحدت صبر و مرور است
عشق در وحدت مستلزم صبر است. مگر نه این است که همۀ ما باید به اصل برگردیم؟ آیا رسیدن به این مراد و به این وصل بزرگ چاره‌ای جز بردباری دارد؟ آیا راه دیگری هست که تمام سوانح زندگی و اتفاقات روزمره را دقیقه پشت دقیقه طی کنیم و وظایفی را که محول شده انجام دهیم تا در پایان این عمر به وصل نزدیک گردیم؟ چارۀ این عشق به واحد پیراهن دریدن نیست بلکه صبور بودن، طاقت داشتن و تحمل کردن و استقامت نمودن است و بایستی با شاعر گرانمایه همصدا شده بگوییم که تا سنگ زیرین آسیا نشویم و فشار و مشقات زندگانی را تحمل نکنیم به مقصد نخواهیم رسید.