خون و منبع نیرو

علمای مادی می‌گویند که قدرت بشر در خون او و اجزاء خون است. این سخن تا حدی درست است. درواقع نیروبخشی بدن تا حد زیادی از خون پدید می‌آید و گردش خون است که حیات به او می‌بخشد. قدرت لایزال روح که امر یزدانی و نیروی دمیده شده الهی در بشر است به وسیلۀ آلات و وسائلی که یکی از اهم آنها خون است کار می‌کند و مرکز این نیرو هم قلب است که مرکز حیات به شمار می‌رود. بنابراین گزاف نیست که قلب را به خانه خدا تشبیه کنند و تا هنگامی که زندگی برپا است زندگانی و استعدادی که در بشر از طرف خداوند موهبت گردیده، بشر را آماده این فیض عظیم ساخته که قلبش خانه خدا گردد و این کار وقتی حاصل شود که هر فرد جامعه نیز با اطاعت از امر خالق و رفتن به سوی او و توجه داشتن به این موهبت قلب خود را قابل اخذ فیض کند تا فیض و لطف و موهبت او را به سوی خود جلب نماید و چون این کشش از دو جانب باشد منبعی از لطف و موهبت برقرار می‌شود. نیروی الهی در این خانه فعالیت و عمل می‌کند. درواقع علت این که قلب را مرکز نیروی الهی می‌دانند آن است که تقسیم خون که در نظر بشر منبع و منشأ حیات است از آنجا سرچشمه می‌گیرد و نیروی حیات از آنجا پخش و تقسیم می‌شود و از آنجا است که مادۀ حیات‌بخش خون به تمام اعضا و جوارح انسان می‌رسد لذا مرکز نیرو آنجا است و همان طور که یزدان را منشأ نیرو و فیض‌بخش عالم وجود می‌دانند، قلب را هم که مرکز وجود آدمی شمرده می‌شود تشبیهاً خانه نیرو یا خانه خدا می‌شمارند.

• دیدگاه ها