استغراق در ذات
اشتیاق کامل و استغراق در ذات حالتی پر از نور و روشنایی ایجاد می‌کند که دیگر مجال جزیی‌ترین تیرگی نخواهد بود. پس نومیدی در کار نیست. این غرقی نیست که نومیدی آورد بلکه غرقی است که حیات ابدی را در نظر مجسم می‌کند. چرا نومید باشیم؟ چه نگرانی ممکن است وجود داشته باشد. در عالمی که هیچ فنایی نه برای روح و نه جسم و عناصر وجود ندارد دیگر جایی برای یأس و نومیدی باقی نمی‌ماند.
این است که از داشتن این عشق خوشحالم و خوشحالی من مانند عاشقی است که به وصل معشوق رسیده است. فکر کنید عاشقی که پس از مدتها انتظار در تلاش و تکاپوی وصل به معشوق است هنگامی که به مقصود برسد چه لذت و سعادتی خواهد داشت. این امر دربارۀ معشوق‌های این جهان که پرتو بسیار ناچیزی از عشق عالمی محرک وصل آنها است صدق می‌کند. حال مجسم کنید برای عشق عالمی و رسیدن به وصال آن معبود بی‌همتا چه مسرت و سعادتی متصور است.