نشاط شکرگزاری است
زیرا بنده‌ای که دارای نشاط باشد با همین نشاط به عمل نه به زبان و از باطن نه ظاهر اثبات کرده که شکرگزار نعمتهای الهی است. بسیاری کسان به زبان، شکر خدا را می‌گویند در حالی که دل آن ها برخلاف آن فریاد می‌زند. چنان که اغلب دیده‌اید مردم عوام وقتی به شخص مرفهی می‌رسند آهی می‌کشند و یک شکر غرّا و بلندبالا بر زبان می‌آورند. این شکر در عین حال که لفظ شکر است شکر واقعی نیست بلکه کفران می‌باشد و در واقع بیان نارضایتی و حسادت و طمع و بخل به نعمت دیگران است که تحت الفاظ شکر بیان می‌کند. آیا چنان نیست؟