اسارت علاقه به اشخاص
علاقه به افراد دیگر، به خانواده، به اولاد نیز نوعی اسارت است. البته کاری به این نداریم که این اسارت خوب است و مقدس، و تا نباشد امور جامعه و تربیت اولاد انسان و باقی ماندن نسل صورت نمی‌گیرد، اما اگر از لحاظ علم‌الاجتماع یا «سوسیولوژی» آن را مورد تجزیه قرار دهیم می‌بینیم جز اسارت چیزی نیست.
آری این همه تلاش‌ها، زحمات، فشارها، سختی‌ها، ازخودگذشتگی‌ها و رنج‌ها که مادر یا پدر در راه تربیت اولاد تحمل می‌کنند آیا چیزی جز اسارت قلمداد تواند شد؟