بهره‌برداری از این موضوع
از این رو است که انسان هرچه محرومیت در این باره داشته باشد اشتیاقش به انجام آن کار بیشتر است و لذا از قدیم گفته‌اند: الناسُ حَریصُ عَلی ما مٌنع (انسان نسبت به آن چیزی که از آن منع می‌شود بیشتر آزمند است.)
داستانی به لقمان حکیم نسبت می‌دهند که به پسر خود نصیحت می‌کرد که هیچوقت جز غذاهای مطلوب و خوشمزه نخور و جز در رختخواب نرم و راحت نخسب و جز بهترین اشیاء را اختیار مکن و جز با بهترین زنان معاشرت منما و از این قبیل توصیه‌ها.
فرزند در پاسخ به او گفت: پدرجان پند ممکن بده. از کجا مطمئن باشم این مزایا همیشه برای من فراهم می‌شود؟ لقمان گفت: کمی به معنی این موضوع توجه کن. مقصودم این نیست که همیشه بهترین و گرانترین غذاها را برای خویش فراهم کنی بلکه آنقدر به خود محرومیت بده که یک لقمه نان خشک بهترین غذاها به دهانت آید. یا آنقدر دنبال لذات نرو که در نظرت مبتذل و بی‌ارزش شود. آنقدر کم بخواب تا چنان محتاج خواب شوی که اگر سر بر سنگ گذاری بهترین بسترها در نظرت جلوه کند، آنقدر از اعمال شهوت امساک کن که همان حلال خودت بهترین حور و پری در پیشت آید.