رافت به حیوانات
نزاع حیوانات و سبعیت آنها در اثر گرسنگی یعنی در واقع جدال حیاتی است. وقتی سیر شدند دیگر کاری ندارند. هنگامی که بشر کاملا با فکر وحدت خو گرفت به طور مسلم می‌داند که در خمیره خلقت، حیوانات از او جدا نیستند. این است که درصدد محبت و اصلاح آنها برمی‌آید و همان طور که خود را سیر نگاه می‌دارد درصدد برمی‌آید که آنها را هم سیر نماید، چون بشر قادر است آنها را سیر کند ولی آنها قادر نیستند چنین کاری در حق بشر انجام دهند. در این صورت است که اشرف بودن انسان ثابت می‌گردد نه این که تنها به لفظ دل خوش باشد.