اعتقاد به بقا

سخن بر این محور چرخ می‌زند که من اعتقاد به بقا دارم و به فنا معتقد نیستم. در هر دو جهان که در حقیقت یکی است اعتقاد به بقا دارم. از اول بوده‌ام و بعد از این هم خواهم بود. بلی تحوّلات و صورت‌هایم فرق می‌کند، ولی ماده ازلی هستی من همیشه بوده است و خواهد بود. فنا و هلاکی در بین نیست. مگر نه این است که ما ازخداییم و به سوی خدا برمی‌گردیم؟ این گفته روشن است و احتیاج به تفسیر ندارد. مگر چیزی که از خداست در آن فنا راه دارد؟ آیا معنی برگشت به سوی خدا فنا و نیستی است؟

• دیدگاه ها