وحدت و اسلام
مسلمانان عزیز از همۀ ادیان دیگر برای قبول این حقیقت آماده‌ترند و بهتر به وحدت چنگ می‌زنند زیرا راهنمای آنها فرمایش بزرگ قرآن مجید کتاب پیغمبر عظیم‌الشأن اسلام (ص) است که فرمود: واعتصموا بحبل الله جمیعاً ولا تفرقوا. این فرمان عمومی است و مخصوص مسلمین تنها نیست. اگر منظور تنها مسلمین می‌بود، می‌فرمود: ای جمیع مسلمین چنین اتحادی داشته باشید. ندا عام است و جنبۀ کلی تام دارد و به تمام افراد بشر خطاب شده است. منظور از ریسمان خدا چیست؟ منظور همین روابط و پیوندهایی است که عالم وجود را به هم متصل می‌سازد و همۀ مخلوقات را به یکدیگر و به آفریننده اتصال داده است. برای تعبیر چنین پیوند محکم و استوار و ناگسستنی وحدت با در نظر گرفتن وضع زمان و شنوندگان و عامۀ مردم که مخاطب این سخن هستند، لفظی بهتر از حبل یا طناب به نظر نمی‌رسد. بنابراین همۀ بشریت باید گوش به ندای اتحاد ادیان دهند و از آن پیروی کنند و از مراتب اتصال و پیوند عالمی موجودات تبعیت نموده و خود را به این اتحاد عالمی محکم سازند. البته در اصل اتحاد هست چه بخواهیم و چه نخواهیم، منتها مسأله در درک و قبول و فهم است که در عمل می‌آید و رفتار انسان را با وحدت عالمی موزون و هماهنگ می‌سازد.