عشق وحدت
راستی عشق وقتی متوجه وحدت شود، چقدر شیرین و عالی است و تا چه اندازه این عشق در این زمان برای ابناء بشر برازنده است. چقدر شایسته است که بشر امروزکه گرفتار نزاع و دشمنی و اختلاف است، بشری که نیروی علم و مال خود را صرف تهیه وسایلی برای اضمحلال انسانیت می‌کند، انسانی که به جای همکاری و همفکری و هماهنگی در راه علم، نیروی خود را در راه تهیه وسایل تخریب تجهیز نموده از این وحدت درخشنده استفاده کند. فکر کنید در آن زمان که چنین تصمیمی بگیرد، چقدر ارزنده خواهد بود. در آن دوران درخشان که عالم از وحدت برخوردار گردد، تمام نیروی مادی و معنوی او در یک محیط نشاط و سعادت و همکاری، صرف پیشرفت علم‌های مثبت و رفاه و شادمانی بشر خواهد شد و گرسنگی و محرومیت و بی‌چیزی از توده‌های عظیم انسانیت برخواهد خاست. آیا برازندگی چنین نیست؟ در این زمان که انسان از این مزایا برخوردار و به اهمیت آن واقف بشود، آن وقت کسی که در مقابل حرف حق تمکین ننماید، مسلماً روزی خواهد رسید که نزد وجدان خویش شرمنده خواهد شد. آن هایی که از در دوستی می‌آیند و طریق سرکشی پیش می‌گیرند، هرچند ممکن است در ظاهر اقرار به شکست خود نکنند، اما در باطن و درون خویش کسل‌اند و گمشده‌ای دارند.
این است پدید و عطایی که بر بشر نمایان شده و دانش آن از دل سراینده جوشان است: «و ان هذا صراطی مستقیماً فاتبعوه و لاتتبّعوا السبل فتفرق بکم عن سبیله...» (انعام، 153) : این است راه راست من. پس، ازآن پیروی کنید و از راه‌هایی که شما را از راه خدا پراکنده سازد پیروی ننمایید.