آرامش خاطر

وقتی انسان عمل خیر انجام داد، فوری‌ترین و نزدیکترین اثر آن این است‌که دو رضایت بزرگ ازآن به وجود می‌آید. یکی رضایت خداوند آفریننده و دیگر رضایت وجدان. همان طورکه اگر طفلی خوب درس بخواند هم پدر از وی خرسند خواهد بود و هم خود او از این عمل شادمان است، در عمل خیر نیز هم یزدان از بنده خود راضی و مسرور است و هم وجدان خود شخص خوشحال می‌باشد. نتیجه‌ این عمل انسان این است‌که باعث آرامش خاطر و رضایت وجدان خواهد بود و پاداشی از این بالاتر تصور نمی‌توان کرد، زیرا تمام سعی و کوشش بشر در تلاش زندگی بر این است که آرامش و آسایش خاطر حاصل‌ کند و همه فعالیت‌ها بر این محور دور می‌زند و چه سعادتی بالاتر از این‌ که انسان به وسیله عمل خیر و خدمت به عالم بشریت، آرامش خاطر و خرسندی باطن و رضای وجدان حاصل نماید و این نحوه رضای درونی خیلی مهمتر و بالاتر از رضایتی است‌ که از انجام تمنیات و آرزوهای شخص به دست می‌آید، زیرا در آن امر فقط یک نفر راضی و خشنود می‌گردد، درحالی که در این مورد خیر از خود شخص تجاوز کرده و به دیگران می‌رسد و چون وحدت است، عمل خیری که انسان نسبت به دیگری انجام دهد، در حکم کاری است‌ که نسبت به خود کرده زیرا همه به هم متصل و پیوسته‌اند و در عالم وحدت جدایی و انفکاک در بین نیست پس همه خیرها و خوبی‌ها به هم داخل و مخلوط می‌گردد و یک محیط همگانی نیکویی به وجود می‌آورد و چون خداوند عالمیان نیز از عمل این بنده خرسند و راضی است و سلطه و نفوذ و اتصال یزدان بر سراسر عالم ساری و جاری است، از طریق این خرسندی الهی عالمی یکسر شاد و مشعوف خواهد بود.

• دیدگاه ها