شیوع غیبت
غیبت کردن در میان همه طبقات جامعه اعم از مرد و زن و پیر و جوان بسیار شایع گردیده و هرگاه کسی را از غیبت منع کنی در جواب می‌گوید: «من از او بدگویی نمی‌کنم بلکه صفت او را می‌گویم.» همین گفتن صفت غیبت است، زیرا قانون اخلاقی بدگویی این است که هرگاه بدی که نسبت به دیگری نقل کردی در او نباشد، این گناه بزرگتری است و نام آن تهمت و توهین است و اگر بدی در او باشد غیبت است. ملاک عمل در شناختن حقیقت غیبت این است، که اگر سخن را در حضور خود وی گویی او را ناخوش آید و رنجیده‌خاطر شود. چون در حضور ناراحت می‌شود چرا در غیبت او چیزی گویی که هرگاه برآن اطلاع یابد پریشان شود؟ این کار از قانون محبت و برادری و انسانیت دور است.