ادب و خوشرویی
ادب و خوشرویی و خدمت به بالادستان و رؤسا و افراد مافوق هنری نیست و این کار اغلب مردمان است، زیرا از این راه امید پاداش می‌برند؛ اما مرد عاقل صاحب معرفت کسی است که با زیردستان هم خوش‌زبان و خوش‌رو و نیکورفتار باشد و بدون هیچگونه شائبه سودخواهی یا چشم‌داشت، خواه آشکار خواه پنهان رأفت و محبت و لطف مبذول دارد.
از آنجا که تعلیم و تربیت و آموختن دانش یکی از وسایل ترقی جامعه می‌باشد و مهمترین عامل پیشرفت مادی و معنوی است و اطفال یتیم بی‌سرپرست و درمانده وسایل لازم برای تحصیل علم و سواد در اختیار ندارند، مرد نیک‌سیرت با نظری که نسبت به نور چشمان و اولادان خود دارد، در راه تعلیم و تربیت این گونه اطفال اقدام می‌کند و پرتو همت خود را بر این بیچارگان می‌اندازد تا موجبات آمادگی آن ها برای زندگی آینده فراهم شود نه اینکه در اثر بی‌تحصیلی و درماندن از آموزش دچار خواری و زاری شده فریاد گریه و ناله آن ها از دل برخیزد و دلها را بلرزاند.
پوشیده نماند که امروز مؤسّسات و بنگاه‌های خیریه‌ای در راه نگاهداری و تعلیم و تربیت یتیمان و اطفال بی‌سرپرست برقرار است و این امر خود شایان بسی تقدیر می‌باشد، لیکن نباید تصورکرد کافیست بلکه بر هر فرد بشر اعم از زن و مرد لازم است، این امر را در خور توانایی وظیفه و فریضه خود بشمارد تا موجبات رضایت یزدان مقتدر دانا را فراهم سازد.