موافقت فکری
همکاری فکر در عمل زشت به قدری مهم و اساسی است که قانون وحدت حکم می‌کند هرگاه چند تن درباره کسی خیال سویی بپرورند و نقشه نامناسبی طرح کنند آن گاه به عنوان مشورت یا کسب موافقت فکری این مطلب را در جایی طرح نماید و شخصی با آن ها موافقت فکری کند در پیشگاه حقیقت مسئول است زیرا موافقت فکری وی ممکن است آن ها را مصمّم به انجام عمل نماید و این در حکم تلقینی باشد که تردید آن ها را رفع کند. ممکن است آن ها هنوز در تصمیم خود جازم و استوار نبوده و مختصر شک و تردیدی در عملی کردن آن داشته باشند ولی همین موافقت فکری آن تردید را برطرف نماید و عمل را انجام دهند. مسلماً عامل این موافقت مسئولیت وجدانی و الهی خواهد داشت و بایستی قوانین دنیایی هم او را مسئول شمارند.