یادآوری مکنونات
بنابراین فرا گرفتن و کسب علم که یکی از بزرگترین وظایف هر فرد انسانی است در حقیقت یادآوری مکنونات خاطر و تبدیل استعدادهای بالقوه به صورت عمل می‌باشد. به این لحاظ کسانی که به هر طریق و وسیله در توسعه دانش خود در دنیا می‌کوشند قدم‌های بزرگی در راه ترقی و تعالی خود برداشته‌اند. کسانی که به این ترتیب مجهز و آگاه بمیرند خیلی بهتر از آن هایی هستند که با جهل و کوری دنیا را ترک نمایند « و من کان فی هذه اعمی فهو فی الاخره اعمی و اضل سبیلا» (هرکس در این دنیا کور باشد در آخرت هم کور و گمراه است.) (الاسراء، 72)
در کتاب ایوب فصل 18 می‌گوید: « البته روشنایی شریران خاموش خواهد شد و شعله آتش ایشان نور نخواهد داد. در خیمه او روشنایی به تاریکی مبدّل می‌گردد و چراغش بر او خاموش خواهد شد... از روشنایی به تاریکی رانده می‌شود».
در کتاب کوانک تسو از کتب مقدس دین تائوئیسم می‌گوید: (از تمام عوامل بدبختی چیزی بالاتر از مرگ فکر و فهم نیست. مرگ جسد آن چنان سخت نیست.)
در کتاب دهاماپادا از کتب مقدس بودا می‌گوید: (کسی که به نادانی خویش پی برد داناست اما نادانی که خویشتن را دانا پندارد واقعاً نادان است.)
خوانندگان محترم را به این نکته متوجه می‌کنم که وقتی مطلب صحیح جدیدی می‌شنوند، بدانند که در ضمیر پاک خودشان انعکاس آن هست و به جای این که بدون تفکر و تعمّق سعی در رد کردن آن بنمایند به باطن خود رجوع کنند باشد که حقیقت آن را دریابند.