طرز دید و سنجش گناه
کسی که ناظر و شاهد یک عمل زشت است خود را در چنان موقعیتی می‌نگرد که گویی این کار فقط از دست آن گناهکار قابل اجرا است و شخص او مصون است. دیگر فکر نمی‌کند انگیزه آن شخص چه بوده، چه چیزی او را به آن عمل واداشته، آیا در اثر غضب و جنون عصبی این کار را کرده، آیا احتیاج شدید و احساسات غیر قابل کنترل وی را وادار نموده، از همه بالاتر مکانیسم مغزی و وضع کالبدش مستعد برای انجام آن عمل بوده است؟!
هیچ‌یک از این فکرها را نکرده با یک قضاوت تند و عصبی وی را محکوم و به بدترین مجازات مستحق می‌داند.