چرا بشر در خداشناسی تردید می‌کند؟
آن حبۀ گندم خود دارای انرژی نسبی و قدرت بود والا نمی‌توانست به وجود آید و با موانع مبارزه کند و وسایل رشد و نمو خود را تأمین نماید و به این صورت که هست درآید. اما با وجود این قدرت شعورش به قدری نیست که خالق خود را که ما باشیم تشخیص دهد و بداند چه کسی او را به وجود آورده است. اما ما نسبت به همین دانۀ گندم محبت داریم. با محبت و آغوش باز و خوشحالی آن را می‌پاشیم و روی آن زحمت می‌کشیم و سعی داریم درست پرورده شود و آفتی به آن نزند و از بین نرود. همین‌طور هم خالق نسبت به ما محبت دارد.
افراد بشر هم با وجود این که شعور وقدرت نسبیشان از گندم خیلی بیشتر است در شناختن کسی که آنها را به وجود آورده و نیرویی که هستی آنها را تأمین نموده به علت نارسایی عقل و فهم دچار شک و تردید می‌شوند و کوششی که اینک برای تأمین این فهم به عمل می‌آید در حقیقت به مثابۀ ارتقاء مقام انسان و بالا بردن فکر او به شمار می‌رود.