چون خود ما محدودیم و مشاهداتمان نیز محدود است قدرت درک واقعیات جهان را بدون استمداد از نیروی یزدانی تفکر و الهام نداریم. هنگامی که می‌بینیم کودکی با مقوا و گل عمارتی ساخت و پس از دو روز صرف وقت و زحمت و گریه و ناراحتی کارش را به پایان رسانید تازه پس از گرفتن نتیجه از آن سیر شده و با دست خود محصول کوشش خویش را از بین برد ناچار او را بدون مقصد و منظور می شماریم. افعال بشر که بی‌شباهت به عمل آن طفل نیست به همین ترتیب بدون مقصد و نتیجه جلوه‌گر می‌شود در حالی که حقیقت چنین نیست. عالم لایتناهی بدون مقصود و هدف نتواند بودن. این مطلب را طی بیان بعدی بر شما روشن می‌کنم. دقت کنید.